Rozważania do czytań mszalnych
4. Niedziela Wielkanocna, rok C
| Pierwsze czytanie: Dz 13,14.43-52 Drugie czytanie: Ap 7,9,14b-17 Ewangelia: J 10,27-30 |
IV Niedziela Wielkanocna jest tradycyjnie nazywana Niedzielą Dobrego Pasterza. Jest to dzień, w którym modlimy się o różnego rodzaju powołania do służby ludowi Bożemu, szczególnie w Sakramencie Kapłaństwa czy też na drodze życia konsekrowanego.
Zgodnie z układem lekcjonarza według cyklów liturgicznych czytamy dziś fragmenty dziesiątego rozdziału Ewangelii według św. Jana. Jan w swojej Ewangelii wiele ważnych wydarzeń i nauk Jezusa umieszcza w kontekście wielkich świąt celebrowanych przez Naród Wybrany. I tak pierwsza część przypowieści o Dobrym Pasterzu zostaje opowiedziana podczas Święta Namiotów (J 7,1; 10,1-18). Jezus zastosował w niej obraz pasterza do siebie. Natomiast w inne święto, uroczystość Oczyszczenia Świątyni (J 10,22-39), Jezus sięga po ten sam obraz, Dobrego Pasterza, aby ukazać głęboką więź między Nim a Jego uczniami ukazując w ten sposób Jego bliską relację z Ojcem, który Go posłał.
Święto poświęcenia świątyni
W Ewangelii według św. Jana święta religijne odgrywają ważną rolę. Dla Jezusa są one okazją do ważnych działań i wypowiedzi. Prawie zawsze te wypowiedzi są źródłem kontrowersji i sporów między Jezusem a Jego słuchaczami.
Jan w swojej Ewangelii wspomina o wielkich świętach takich jak Święto Namiotów (J 7,2) i Paschy (J 2,13; 6,4; 13,1). Umieszczenie tych świąt w Ewangelii pokazuje, że wczesny kościół, podobnie jak Jezus, był zakorzeniony w judaizmie i praktykował wiarę swoich przodków. Święta upamiętniają ważne momenty w historii ludu Bożego z przeszłości. Cokolwiek Jezus czyni i mówi podczas takich świąt, ma szczególne znaczenie dla słuchającego Go ludu.
Dzisiejsza Ewangelia wpisana jest w obchody święta Oczyszczenia Świątyni (J 10,22-12,50). To święto upamiętnia walkę narodu żydowskiego przeciwko królowi Syrii, Antiochowi Epifanesowi IV, który chciał zmusić wszystkich Żydów do porzucenia judaizmu i własnej kultury na rzecz życia według religii i kultury greckiej. Na jego rozkaz zbezczeszczono Świątynię Jerozolimską, gdzie zrobiono z ołtarza całopaleń ołtarz dla greckiego boga Zeusa (1 Mch 1,59; Dn 11,31). W 175 roku przed narodzeniem Chrystusa pod wodzą Judy Makabeusza wybuchła rebelia przeciwko królowi Epifanesowi IV. Zakończyła się ona 25 grudnia 164 roku wygnaniem Syryjczyków z Jerozolimy i oczyszczeniem Świątyni Jerozolimskiej (1 Mch 4,41-51; 2 Mch 10,1-6).
Dzień Oczyszczenia Świątyni obchodzono z ogromną radością, która była oznaką radości z powrotu „obecności Boga” w świątyni oraz odzyskanej wolności po latach prześladowań. To święto przywoływało w pamięci Narodu Wybranego odwagę, cierpliwość i niezłomność ludu Bożego w obliczu ciemiężenia, pokazując, że nawet najciemniejsze chwile mogą być rozświetlone Bożym światłem.
Kiedy Jezus przemawia podczas tak ważnej uroczystości jak ta, jego słowa mają szczególną wagę. Wprawdzie On już wcześniej mówił, że jest światłością świata (J 8,12), ale teraz jego nauka idzie jeszcze dalej, kiedy mówi, że tak jak Bóg był obecny wśród swego ludu w świątyni, tak teraz Bóg jest obecny wśród nich w Jego osobie. Jego najwyraźniejszym i najbardziej kontrowersyjnym stwierdzeniem jest, że On i Ojciec stanowią jedno (J 10,30).
Słuchacze Jezusa rozumieją to, co On mówi, ale nie mogą tego przyjąć. Dla nich te słowa są bluźnierstwem. Dlatego stają się jeszcze bardziej zdeterminowani i postanawiają Go zabić. Światło, które przynosi Jezus, jest zbyt silne dla ich oczu. Dla nich wygodniej jest pozostać w przytulnej i znanej im dobrze ciemności.
Fot. archiwum Instytutu Katechetycznego LUMKO, RPA
Powołani do słuchania i podążania za głosem Pasterza
Kiedy Jezus podejmuje po raz drugi temat Dobrego Pasterza, tym razem w święto Oczyszczenia Świątyni, to nadaje mu nowe znaczenie. Teraz obraz Dobrego Pasterza przedstawia znaczenie Jego bliskiej relacji z uczniami. Jezus niejako podpowiada, że prawdziwa odpowiedź ucznia na Jego słowa wyraża się w zażyłości między uczniem a Jezusem. Uwidacznia się ona po pierwsze w tym, że uczeń wsłuchuje się w Jego głos tak, jak owca wsłuchuje się w głos pasterza. Po drugie prawdziwy uczeń idzie tam, gdzie Jezus go prowadzi. (J 10,27).
Słuchanie jest podstawą w byciu uczniem. Wzorem takiego słuchania jest sam Jezus, który zawsze wsłuchuje się w to, czego chce jego Ojciec. Tak samo uczniowie Jezusa powinni wsłuchiwać się w to, co On mówi.
Czasami Jezus przemawia do nas bezpośrednio w naszych sercach, ale przede wszystkim Jego głos słyszymy czytając Pismo Święte.
W dzisiejszym świecie, pełnym zamętu i różnorodnych głosów, ludzie poszukują autentycznego źródła duchowej głębi i prawdy. Kościół stoi przed ogromnym wyzwaniem: jak odpowiedzieć na ten powszechny głód duchowy? Przede wszystkim potrzebni są duszpasterze, którzy nie tylko uczą, ale także inspirują, prowadząc swoje owce przez osobisty przykład i głęboką wiedzę biblijną.
Słuchanie głosu Jezusa, który słyszymy czytając Pismo Święte, prowadzi nieuchronnie do pójścia za Jezusem. On, Dobry Pasterz, troszczy się o dobro swoich owiec i prowadzi je na zielone pastwiska. Ale jest też gotów oddać swoje życie z miłości do nich (J 10,11,15,17-18).
Pójście za Jezusem przez całą drogę oznacza w końcu wzięcie krzyża i pójście za Nim. Droga Mistrza jest także drogą ucznia. Dobry Pasterz prowadzi nas wąską i stromą drogą, ale jest to droga, która prowadzi do życia. (por. Mt 7,14).
Józef Mazur SVD