Wyspa Flores jest częścią niepodległej Indonezji i należy do Prowincji Ende Zgromadzenia Słowa Bożego. Już przed II wojną światową przybyli tam pierwsi bracia zakonni z Polski. Następnie w 1965 roku przybyła duża grupa polskich misjonarzy werbistów, m.in. oo. Stanisław Ograbek, Stanisław Wyparło, Czesław Osiecki i Stefan Wrosz.
Tych 20 misjonarzy dobrze zapisało się w historii Kościoła katolickiego w Indonezji. Dla przykładu o. Stanisław Wyparło wybudował ponad 30 kościołów, a o. Stanisław Ograbek odpowiadał za największy na wyspie projekt budowy głównej drogi – Trans Flores. Ponadto o. Józef Pieniążek przez długie lata był wykładowcą w Seminarium Świętego Pawła w Ledalero w pobliżu największego miasta Maumere.
Werbistowskie seminarium w Ledalero zostało założone 5 maja 1937 roku. Usytuowane jest na wzniesieniu, a w lokalnym języku Ledalero oznacza dosłownie miejsce, gdzie „słońce się opiera” (leda = opierać się; lero = słońce). W grudniu 1992 roku po ogromnym trzęsieniu ziemi i tsunami, które nawiedziło wyspę Flores, około 70% budynków uległo zniszczeniu. Od tego czasu wszyscy seminarzyści są podzieleni na mniejsze grupy, po 30-40 osób, i mieszkają z dwoma formatorami w odrębnych budynkach.
Wykłady odbywają się w dużej sali wykładowej w języku indonezyjskim, tzw. bahasa Indonesia. Język ten należy do rodziny austronezyjskiej, a dokładnie do grupy języków malajsko-polinezyjskich. Zapisywany jest przy pomocy alfabetu łacińskiego i ma wiele zapożyczeń z obcych języków, m.in. z holenderskiego i jawajskiego.
Powołanie do pracy misyjnej w Indonezji spadło na mnie z zaskoczenia. Można powiedzieć, że Pan Bóg odpowiedział po prawie 20 od wstąpienia do Zgromadzenia Słowa Bożego na moje modlitwy. Wyświęcony bowiem zostałem na kapłana 21 maja 2006 roku i zawsze pragnąłem pracować w Azji. Jednakże na początku przełożeni skierowali mnie do pracy duszpasterskiej w Rybniku (lata 2006-2008), a potem na studia specjalistyczne z języków klasycznych i patrologii (2008-2015). Od 2008 roku przygotowywałem się więc do wykładania w seminarium duchownym, ale po obronie doktoratu okazało się, że w Misyjnym Seminarium Duchownym w Pieniężnie brakuje studentów. Stąd zwróciłem się z prośbą do o. generała Heinza Kulüke SVD, aby pozwolił mi na prowadzenie wykładów w krajach azjatyckich. Otrzymałem zgodę na posługę w największym seminarium werbistowskim w Ledalero, aby tam kontynuować pracę naszych zasłużonych rodaków. Mam zatem uczyć tamtejszych kleryków języków klasycznych oraz teologii katolickiej.
Ufam, że każda historia ma swój głębszy sens. Opatrzność Boża prowadzi nas przez życie, a my czasami lepiej, a czasami gorzej wpisujemy się w ten boski plan. Dlatego ośmielam się prosić o modlitwę wstawienniczą. Niech głoszenie Ewangelii w miłości Słowa Bożego będzie naszą wspólną sprawą, a nie tylko naszych starszych współbraci, którzy poświęcili całe swoje życie misjom.
Zgodnie z zawołaniem św. Arnolda Janssena, aby „Serce Jezusa żyło w sercach wszystkich ludzi”.
Józef Trzebuniak SVD, Indonezja