Rok temu o tej porze mieliśmy nadzieję, że już za rogiem czai się normalność. To znaczy, że będzie, jak było dotąd. Co znaczy, że będzie jak do marca 2020 roku.

Przed chwilą bawiłem się w Lutra, ale bez młotka. Taśmą klejącą mocowałem czerwone kartki z nowymi limitami dla uczestników liturgii w naszym maleńkim kościele. Kleiłem z wdzięcznością, bo tym razem jest 50% miejsc, a nie 5, jak poprzednim razem.

Wielu zadaje sobie pytanie: „czy jest to koniec Kościoła?”, „czy Kościół przetrwa te wyzwania?”. Osobiście uważam, że Kościół w Europie przeżywa błogosławiony czas oczyszczenia. To „umieranie”, aby przynieść owoce, podobnie jak z ziarnem, które nie wydaje owoców zanim nie umrze. Kościół w Europie oczyszcza się. Nastąpił czas określenia kim są jego członkowie: czy są letni, czy zimni, czy gorący.

Bressanone to urokliwe, nieduże miasteczko w górach Tyrolu. W jednym z kościołów w centrum znajduje się ołtarz upamiętniający św. Józefa Freinademetza. To właśnie w tym mieście odbyła się słynna rozmowa św. Arnolda z arcybiskupem Gesserem na temat przeznaczenia o. Józefa na misje. Miał on powiedzieć: „Jako biskup Brixen nie wyrażam zgody, ale jako biskup katolicki – zgadzam się”. Piękny przykład dla hierarchów po dziś dzień.

Nie jestem fanem podsumowań na koniec roku. Fanem postanowień noworocznych też w sumie nie jestem. Ale prawdą jest, że nie da się od nich uciec. Pamiętam tłumy w kościele, kiedy w ostatni dzień roku proboszcz z ambony, w miejsce homilii, wygłaszał arkusz z Excela. Tyle nam urosło, tyle spadło, na cmentarzu wzrost o 45%, przy chrzcielnicy spadek o 27%, 123 321 komunii świętych, 5003 spowiedzi. Ale uległem, pod naporem aktywu parafialnego.

Obecnie, na wskutek rozwijającej się pandemii, z lękiem izolujemy się od siebie, doświadczając coraz głębszej samotności. Boimy się dotyku i bliskości, a przecież bardzo ich pragniemy – to jedne z podstawowych potrzeb i przyjemności człowieka. Niestety, w ostatnich czasach doprowadziliśmy ich zaspokajanie do granic, poza którymi obrażamy Stwórcę – świat zagubił poczucie wstydu i grzechu.

Warto więc spojrzeć na obecną rzeczywistość nie tylko jako na czas kryzysu, szacować, co i ile tracimy, ale szukać w niej szansy na powrót do normalności i do obiektywnej prawdy.

„Najsmutnieszy pogrzeb to taki, na którym nikt nie płacze” – taka myśl przyszła mi do głowy kiedyś, bardzo już dawno temu, podczas mojej misyjnej praktyki w Argentynie, w mieście Rafael Calzada na obrzeżach Buenos Aires. Tam werbiści mają duży dom i szkołę, w której kiedyś było seminarium oraz ładny teren z boiskiem i cmentarzem.

Wielu argentyńskich werbistów tam właśnie jest pochowanych. W ostatnich latach znajduje się tam również „dom spokojnej starości” dla naszych współbraci, więc bliskość cmentarza jest nawet praktyczna.

Dość spora grupa uczniów wyrusza w drogę, żeby nieść dobrą nowinę wszędzie tam, gdzie Jezus zamierza przyjść. A On zamierza przyjść wszędzie, do każdego miejsca, do każdej ludzkiej historii. Zadanie owych siedemdziesięciu dwóch jest wciąż aktualne. I bez przesady można powiedzieć, że każdy może się w tej grupie odnaleźć.

Zadanie, które Jezus zleca swoim słuchaczom, uczniom generalnie, dość dobrze odpowiada ludzkiej naturze. Człowiek lubi być posłańcem, lubi przekazywać wiadomości, które dla potencjalnego słuchacza są czymś nowym, nieznanym. Problemem jest nie tyle zdolność do przekazania, ile raczej charakter przekazywanej treści.

Słucham i czytam uważnie o tym, co dzieje się w Rzymie w tych dniach, gdzie liderzy Kościoła i grupa osób świeckich dyskutują na temat seksualnego wykorzystywania nieletnich i pedofilii. Słucham Liderów Kościoła, którzy prowadzą poszczególne sesje. Im bardziej ich słucham, tym bardziej mam wrażenie, jakby kręcili się wokół jednego i tego samego schematu myślowego – święte życzenie i próba zadowolenia tłumu. Brakuje nam proroczego głosu. Głosu, który w końcu wyjdzie z owego duchowego i intelektualnego marazmu – politycznej poprawności – i wypowie się w mocy Prawdy i Miłości, którą jest Chrystus.