Ewangelia na 4. niedzielę Wielkiego Postu porównuje Boga do Ojca, który traci dwóch synów. Jeden z synów opuszcza dom ojca, ale po wszystkim wraca. Drugi, który nigdy nie opuścił domu, jest stracony tak samo jak jego brat. Ojciec wita ich oboje jako swoje umiłowane dzieci.

Ojciec tych dwóch synów jest cały czas centralną postacią nauki Jezusa. W tej historii jest pokazana przede wszystkim miłość ojca do jego synów - jeden i drugi został utracony w taki albo inny sposób.

Ewangelia na 3. niedzielę Wielkiego Postu pokazuje sposób, w jaki wielu ludzi patrzy na cierpienie. Tak w czasach Jezusa, jak i dzisiaj, ludzie mają tendencję do kojarzenia cierpienia z popełnianiem grzechu. Ludzie uważają, że jeśli człowiek dużo cierpi, to jest to skutkiem popełnionych przez tego niego grzechów.

Chociaż prawdą jest, że grzesznik ponosi konsekwencje swojego grzechu, to Jezus w swoim nauczaniu o skutkach grzechu wykracza poza fizyczny stan cierpienia.

Piotr mógł mówić o wielkim pechu tej nocy. Najpierw w Ogrodzie Getsemani, miecz i ucho jednego ze sług świątynnych, a później na dziedzińcu pałacu arcykapłana ten ogień i dziewczyna.

Po ucieczce z Getsemani jego serce było zimne jak uliczny bruk. Zabrakło obok niego Jezusa, który wnosił w jego życie tyle ciepła i miłości. W poszukiwaniu tej miłości dotarł aż tu, do kamieniem wybrukowanego dziedzińca domu Arcykapłana, na środku którego płonęło ognisko.

W dzisiejszej Ewangelii spotykamy Jezusa na modlitwie w towarzystwie Piotra, Jakuba i Jana. W tym doświadczeniu uczniowie widzą Jezusa w tak głębokim zjednoczeniu z Bogiem, że Jego oblicze ulega radykalnej przemianie. Widzą Jezusa w towarzystwie Mojżesza i Eliasza i przez obecność tych dwóch zaczynają rozumieć, że Jezus, poprzez swoje nauczanie i działalność, wpisuje się w tradycję izraelskich posłańców od Boga. Uczniowie słyszą też głos z nieba, który zaprasza ich do słuchania Jezusa, ponieważ On jest umiłowanym Synem Bożym. 

Wszystko zaczęło się w dniu, kiedy Jezus przechodził obok stoiska, gdzie Judasz sprzedawał swoje towary. Spotkały się spojrzenia dwóch ludzi. Spojrzenie człowieka, który chciał coś z życia mieć dla siebie i spojrzenie Jezusa – człowieka, który pragnął innym coś ze swego życia dać. To spotkanie na brudnej i zatłoczonej ulicy Kafarnaum zadecydowało o wszystkim. Później Judasz chodził z Jezusem, razem się modlili, jedli ten sam chleb, spali pod tym samym dachem. Nawet kiedy Jezus rozesłał swoich uczniów, by głosili Dobrą Nowinę o zbawieniu, On - Judasz - uzdrowił kilka osób i wypędził złego ducha z chłopca z Dan.

Podczas chrztu Jezus otrzymał Ducha Świętego i usłyszał, jak Ojciec oznajmia, że jest Jego Umiłowanym Synem. Wkrótce potem Duch wyprowadził go na pustynię. Historia kuszenia podsumowuje różne momenty z życia Jezusa. Jezus jest kuszony, by zakwestionować specyficzną misję, którą otrzymał od Ojca jako umiłowany Syn. We wszystkich tych przypadkach wolał pozostać wierny swemu Ojcu niż szukać osobistej chwały poprzez spektakularne cuda. Szatan na razie Go opuszcza, ale ostateczne kuszenie będzie w Jerozolimie, podczas Jego męki.

Drzewo poznaje się po owocach. Podobnie jest i z człowiekiem, który w zależności od tego, co zostało zasiane w jego sercu, wyda dobry lub zły owoc. Charles Read powiedział: „Zasiej czyn, a zbierzesz nawyk. Zasiej nawyk, a zbierzesz charakter. Zasiej charakter, a zbierzesz przeznaczenie”. Charakter człowieka, podobnie jak owoc, nie formuje się z dnia na dzień. To zajmuje całe życie. 

Jezus porównuje zdrowy charakter z dobrymi owocami. Coś jest zdrowe, gdy jest dojrzałe wolne od wad, zepsucia lub choroby. Dobre i owocne życie jest wynikiem zdrowego życia zgodnego z prawdą moralną, która kształtuje prawy charakter.