Podczas chrztu Jezus otrzymał Ducha Świętego i usłyszał, jak Ojciec oznajmia, że jest Jego Umiłowanym Synem. Wkrótce potem Duch wyprowadził go na pustynię. Historia kuszenia podsumowuje różne momenty z życia Jezusa. Jezus jest kuszony, by zakwestionować specyficzną misję, którą otrzymał od Ojca jako umiłowany Syn. We wszystkich tych przypadkach wolał pozostać wierny swemu Ojcu niż szukać osobistej chwały poprzez spektakularne cuda. Szatan na razie Go opuszcza, ale ostateczne kuszenie będzie w Jerozolimie, podczas Jego męki.

Drzewo poznaje się po owocach. Podobnie jest i z człowiekiem, który w zależności od tego, co zostało zasiane w jego sercu, wyda dobry lub zły owoc. Charles Read powiedział: „Zasiej czyn, a zbierzesz nawyk. Zasiej nawyk, a zbierzesz charakter. Zasiej charakter, a zbierzesz przeznaczenie”. Charakter człowieka, podobnie jak owoc, nie formuje się z dnia na dzień. To zajmuje całe życie. 

Jezus porównuje zdrowy charakter z dobrymi owocami. Coś jest zdrowe, gdy jest dojrzałe wolne od wad, zepsucia lub choroby. Dobre i owocne życie jest wynikiem zdrowego życia zgodnego z prawdą moralną, która kształtuje prawy charakter.

Jak rozumiemy wezwanie, jakie stawia przed nami przykazanie miłości? Otaczający nas świat zachęca, aby kochać tych, którzy nas kochają i odpłacać ludziom złem za zło. Jezus jednak zachęca swoich uczniów, by postępowali inaczej. Jego naśladowcy mają brać przykład z samego Boga i w przezwyciężaniu zła używać serca wypełnionego dobrocią i miłością. Jezus pokazuje swoim własnym życiem, że prawdziwa miłość jest rewolucyjna i może wywrócić świat do góry nogami.

W rozdziale szóstym Ewangelii św. Łukasza napisane jest, że Jezus spędził całą noc na modlitwie, aby następnego dnia powołać spośród swoich uczniów dwunastu mężczyzn, których nazwał apostołami (Łk 6,12-16). Od tego momentu w Ewangelii słowo apostoł będzie odnosiło się tylko do tej wybranej osobiście przez Jezusa dwunastki. Oni wraz z innymi uczniami słuchają Wielkiego Kazania Jezusa na równinie, którego początkiem jest dzisiejsza Ewangelia.

Reakcja tłumu na nauczanie Jezusa nie jest wyraźnie wspomniana w dzisiejszej Ewangelii. Poznajemy jednak reakcję Szymona. Jego postawa może wskazywać, jaką reakcję słowa Pana wywołały w tłumie. Słowa Pana zachwiały pewnością siebie Szymona, a także jego przekonaniem o umiejętnościach łowienia ryb. Odpowiadając na wezwanie rzucone mu przez Pana, mówi on: „Mistrzu, całą noc pracowaliśmy i nic nie ułowiliśmy. Lecz na Twoje słowo zarzucę sieci.“

Jest coś bardzo uderzającego w Ewangelii Łukasza. Kiedy przedstawia jakąś historię, której głównym bohaterem jest mężczyzna, to następuje po niej druga historia, której główną postacią jest kobieta. I tak, po zapowiedzi skierowanej do Zachariasza o narodzinach Jana Chrzciciela następuje podobna zapowiedź skierowana do Maryi, matki Jezusa. W dzisiejszej Ewangelii to Symeon jest pierwszym, pod kierownictwem Ducha Świętego, aby przyjąć Dzieciątko Jezus. Następnie Łukasz przedstawia prorokinię Annę.

Jezus „oficjalnie” ogłasza, że jest tak samo jak prorocy posłany przez Boga, aby potępić zło, które zakorzeniło się w Izraelu i głosić zbawcze orędzie Królestwa Bożego oraz czynić wszystko, co jest możliwe do urzeczywistnienia tego Królestwa. On zawsze miał świadomość tego, że jest kimś więcej niż prorokiem. Był świadomy, że jest ostatecznym objawieniem Boga, który wzywa ludzkość do bezpośredniego oddania się Jemu i pójścia za Nim.

Dzisiejsza Ewangelia jest zaproszeniem aby słuchacze zwrócili się do Jezusa, do swojej wiary w Niego i do wypełniania Jego woli. Maryja, jako Matka-Niewiasta, kieruje to zaproszenie do ludzi, którzy tej pomocy potrzebują. W Ewangelii woda przeznaczona do rytualnego oczyszczenia (symbol wiary ludzi Starego Testamentu) została przemieniona w wino nowego życia ludzi Nowego Testamentu. Ten cud jest pierwszym znakiem ukazującym przejście od starej religii i jej praktyk do nowego życia w Jezusie.